….Εν ζωη

Δεν έμαθα να συνεργάζομαι μαζί σου
πελάτης σου να γινω συναίτερος ή εργοδότης σου δεν μπόρεσα
Κι όσες φορές μου το ζήτησες
το έκανα μεταφιεσμένος
για ένα παιχνίδι ερωτικό
που θα σε βοηθουσε να μην με βαρεθείς.
Εγω σε ερωτεύτικα
έτσι όπως είσαι,
αυτή που δεν γνωρίζω.
Μα εσύ θες να με τυρανας
και να μου δειχνεις  για καιρό πολυ
το ίδιο πρόσωποκαι να μου λες
«να αυτή είμαι, δεν είμαι τιποτα άλλο».
Ετσι κυνηκά μου το εκφράζεις
για να νευριάζω , να σε γροθοκοπό στο πρόσωπο
μορφή να αλλάξεις,
σκύλα να γίνειςή οτιδήποτε άλλο που για μένα δεν θα είναι γνώριμο.
«Εγώ μωρή καργίολα» να σου λεω «δεν είμαι σαν του άλλους»
Να σου φωνάζω
«είμαι ερωτευμένος μαζί σου
γιατί πρόσωποδεν σου ανήκει
όσα και αν δανείζεσε
γιατί μωρή καργίολα
όσο και αν προσπαθώ να σε μάθω
δεν θέλω να σε ξέρω.»
…….και εσύ σαρκαστικά να μου γελάς

studio athens

foil

60s

ομοερωτικος

Προσπαθωντας να επικοινωνησω οταν μου ζητητε να προσδιορίσω με μια λεξη ποιο φυλο ερωτευομαι ανακαλυπτω οτι πολυ συχνα δεν τα καταφερνω οταν λεω πως ερωτευομαι αντρες και για το λογο αυτο διερωτουμε

οι ομοφυλο-φιλοι θεωρητικα ειναι περιπου το 10% του πλυθησμου απο οσο εμαθα
οι ομοερωτικοι υπάρχουν?

Σκοτεινό Αγρίμι

Βιάζεσαι, θαρρείς και δεν θα είναι εκεί,
αυτό που εσύ αποκαλείς προορισμό σου.
Και περπατάς αμίλητος, σκυφτός,
σαν κάποιο αερικό με αδειανό μυαλό.
Βαριανασαίνεις σα γρήγορα βαδίζεις,
θήραμα ίσως είσαι άγριων λύκων.
Και αγνοείς αυτά που πάντα γύρω σου,
ακατάσχετα, βουβά αιμορραγούν.
Σαν τελικά αυτά να είναι έρμαια
Και συ διαβάτη το άγριο θηρίο

Πολιορκία

Κοιτάζω το λευκό και παγωμένο.
Τον πρώτο θάνατο της φύσης.
Μαζί του φεύγει κ’ η κραυγή μου,
σαν κάποιο κατάλοιπο ξεχασμένο,
που με μανία, άτσαλα συγκρούεται,
πάνω σε αιχμηρά, αόρατα τείχη.

Αυτά, τα λέω εγωισμό,
απόρθητο και άνανδρο μαζί,
που στέκεται θεόρατος, γυμνός
στην εσχατιά της ύπαρξής μου.
Και η μάχη χάθηκε,
δίχως νικητές, δίχως χαμένους. . .

ξημερωματα παραλληρηματος

Γυρνάς μέσα στην νύχτα
μετά από καιρό και ποτα πολλά.
Η νύχτα ξυπνα μέσα σου
όλους τους άσωτους και τις ασωτιες σου.
Το βαδισμά σου είναι μεθυσμένο
από την κόλαση και τον παραδεισο της ζωής.
παρατηρεις τα πάντα στο διάβα σου
χωρίς να ψάχνεις να βρείς  κάποιο  νόημα.
Ξάπλωσες να κοιμηθείς έπειτα,
μαζί με το παρελθόν σου, το παρελθόν των άλλων
και όλες τις εικόνες που έχεις συγκρατήση,
στο κρεβάτι του Κόσμου

Επι-κοινωνια

Οι περισσότεροι ποιητές  και συγγραφείς τους έχει απασχολήσει το ερώτημα τι είναι ποίηση ή συγγραφή  και έχουν δώσει  την απάντηση , κατά προσωπική μου άποψη, προερχόμενη από το ερώτημα που έχει απαντηθεί από αυτούς, γιατί γράφουν. Η προσωπική άποψη της απάντησης, γιατί γράφεις, δίνει την προσωπική άποψη  της απάντησης , τι είναι αυτό που γράφεις , όπου πολύ προσπαθούν να το θέσουν ως γενικευμένο κανόνα  το γιατί είναι τελικά ποίηση ή συγγραφή και τι δεν είναι.

Γενικά οι περισσότεροι Έλληνες γράφουν ξεκινώντας  από νεαρή ηλικία, είτε στο Γυμνάσιο είτε στο Λύκειο (βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις).Ξεκινούν από το ημερολόγιο με γραφεί  καθημερινών  συμβάντων ώσπου τα γεγονότα και πώς τα συναισθάνονται και αντιλαμβάνονται για κάποιο λόγο τους ωθούν να γράψουν για αυτά κάτω από μια ποιητική διάθεση ή ενός μικρού κειμένου. Δεν είναι παράξενο πως σε αυτές τις ηλικίες ,η ώθηση  έρχεται κυρίως από συναίσθημα που τους βαραίνει και θέλουν να το εκφράσουν ή ερωτικό συναίσθημα , είτε πλατωνικό είτε όχι. Βέβαια η ερώτηση γιατί γράφουν κάτω από ποιητική διάθεση ή γραφεί κειμένου δεν έχει την απάντησή της, επειδή είναι ερωτευμένος ή στενοχωρημένος. Και στην ουσία λίγοι έχουν αναρωτηθεί τότε. Όπως λίγοι αναρωτιούνται γιατί όταν είναι χαρούμενη χωρίς κάποια προφανή αιτία , τότε είναι που δεν γράφουν αλλά εκφράζονται με άλλους τρόπους.

Επίσης είναι σαφές ότι όταν εκφράζονται μέσω της γραφής ακολουθούν τους κανόνες που γνωρίζουν σχετικά με το συντακτικό και την ορθογραφία που όμως το κάνουν χωρίς να το συνειδητοποιούν , κυρίως τα παιδιά του Γυμνασίου. Αργότερα στο Λύκειο προσπαθούν να εφαρμόσουν τον αυθόρμητο συναισθηματικό τους κόσμο και την ανεξέλεγκτη φαντασία τους  μέσα σε κανόνες που οι φιλόλογοι του σχολείου τους μαθαίνουν. Είδη από μικρή ηλικία έχει μπει  ο πρώτος περιορισμός ανάλογος τουλάχιστον με το πώς οι φιλόλογοι διδάσκουν. Αλλά το κρίσιμο σημείο είναι όταν πλέον το γραπτό από τα χέρια του παιδιού που γράφει περάσει στα χέρια ενός τρίτου. Τότε που ωθήθηκε να μοιραστεί το συναίσθημά του με ένα τρίτο και ανακαλύπτει ότι και άλλη έχουν νιώσει έτσι ή ότι τους αρέσει το συναίσθημα που εκφράζει το παιδί ή όχι.  Τότε δημιουργείτε η επικοινωνία μέσω του γραπτού.

Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας  η γραφή του ανθρώπου που γράφει διεκδικεί την προσωπικότητα του γραφέα και ο άνθρωπος διεκδικεί την γραφή με το ερώτημα, γιατί γράφει. Στο ερώτημα μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θα δώσει την απάντηση αυτή που είναι ανάλογη του χαρακτήρα του ανθρώπου , τι εκφράζει αυτός που γράφει, από ποιους άλλους ποιητές ή συγγραφείς ς είναι επηρεασμένος. Κι αυτό το γεγονός είναι αρκετό για να θέλει να το κοινωνήσει.

Διαπιστώνει ότι στην Ελλάδα  γράφει « ο μισός πληθυσμός» και διαβάζει «το εν δέκατο του πληθυσμού». Παρόλο αυτά αγωνιά να το εκδώσει μέσω ενός εκδοτικού οίκου. Αλλά ο κάθε εκδοτικός οίκος έχει το δικό του κοινό που ο ίδιος φρόντισε να σχηματίσει μέσω τον βιβλίων που εκδίδει που έχουν μια συγκεκριμένη γραφή σε ορισμένους ακόμα και συγκεκριμένη θεματολογία. Βάση της θεματολογίας και της γραφής  πρεσβεύει για τον εκδοτικό του οίκο τι είναι ποίηση ή διήγημα κ.λ.π .Είναι αυτονόητο ότι θα διαφωνήσει με άλλους εκδοτικούς  που εκδίδουν βιβλία με διαφορετική γραφή και ίσως θεματολογία. Προσελκύοντας βέβαια ο καθένας τους ποιητές και συγγραφείς ομοϊδεάτες του ,τι είναι ποίηση ή  διήγημα κ.λ.π. Ενώ δεν έχει εκδοθεί ένα μεγάλο αριθμός από ανθρώπους που γράφουν και έχουν σχηματίσει ο καθένας τι δικιά του εικόνα- απάντηση για το περίφημο πλέον , τι είναι….; συγκρουόμενοι κατά ένα ορισμένο βαθμό με αυτούς που εκδίδουν. Ενώ ταυτόχρονα υπάρχει η λύση τον εκδοτικών οίκον ότι μπορείς να εκδόσεις ότι θέλεις απλά να με πληρώσεις και στα δίνω με την βούλα μου στα δικά σου χέρια και μόνο. Έτσι προσπαθεί ο συγγραφέας ή ο ποιητής να εδραιώσει μόνος του την δική του απάντηση στο τι είναι ποίηση ή μυθιστόρημα κ.α έναντι των άλλων.

Σε αυτή την εικόνα παρατηρείτε το φαινόμενο της πεομετρικής αντίληψης του ανταγωνισμού για το, αν αυτό που έγραψε κάποιος είναι ή δεν είναι λογοτέχνημα, αν αγοράστηκε πολύ από αναγνώστες τότε γιατί αγοράστηκε, πόσα πλήρωσε , εάν πλήρωσε για να εκδοθεί κ.λ.π πάντα σε σχέση με αυτά που γράφουν και τι αντιπροσωπεύουν για το , τι είναι…. αυτό;

Κατά εμέ είναι ευτύχημα που «η μισή Ελλάδα γράφει» που εκφράζεται με αυτό τον τρόπο, γιατι εκφράζεται. Δυστύχημα είναι που αντί να επικοινωνούν αυτοί που γράφουν όπως όταν γράφανε όταν ήταν παιδιά , τώρα πεομετρούντε για το ποιος γνωρίζει καλύτερα το , τι είναι ….αυτο?

Τα ετερονυμα ελκονται

Έχεις ερωτευτει μια , δυο φορες
και η καρδιά ξέρει τι σημένει αυτό
αλλά στο μυαλό ποτέ δεν το λέει
και αυτο απεγνωσμένο, υπεροπτικά
από την θέση που βρίσκεται
ψάχνει να βρείτην αιτία και την σημασία
που έτσι το σώμα αντιδρά.
Και πάντα κάτι βρήσκει , ανακαλύπτει και έτσι αιτιολογή.
Έτσι συμπαθεί αυτό που τις καρδιάς συμβένει
Μα μόνο αυτή γνωρίζει, γιατί αυτή το βιώνει.
Εχεις πληγωθεί  μια , δυο φορές
και η καρδια ξέρει τι σημένει αυτό
αλλά στο μυαλό ποτέ δεν το λέει
υπεροπτικα απο την θέση που βρίσκετε
ψαχνει να βρει την αιτία και την σημασία της
να βοηθήσει συμπάσχοντας τον πόνο της καρδιάς
Μα μόνο αυτή γνωρίζει, γιατί αυτή βιώνει.
Όταν όλα φένονται ήρεμα για τον νού
όταν σε όλα επικρατεί μια γαλήνη για αυτόν
η καρδια καμια φορα τότε δακρύζει
και τότε ο νους παραδίνετε,
δεν ψαχνει, δεν προσπαθει, ξέρει πως τίποτα δεν θα βρεί
Απλά με όποιο τρόπο μπορεί
από την θέση που βρίσκετε, απο εκεί
προσπαθει να αγγαλιάσει την καρδιά
ψυθιρίζοντας την πως την αγαπα