ΝΙΚΟΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ 2019
– πάω μια βόλτα στους λόφους
– να μου βρεις το βότανο εκείνο που σου έχω πει για τα αρθριτικά
– ναι γιαγιά ,α και ο θειος καλημέρα
– θα δείξει αν θυμάσαι ότι το ,παν μέτρων άριστων, είναι μια ρητορεία για να μένεις μέτριος
– πάω μια βόλτα στους λόφους πάνω από τα εργοστάσια με τα τούβλα
Ετσι γενιά του 22 ,με μεταπολίτευση
και ο παιδότοπος, αλάνα, νεκροταφείο
και στα ξεκοιλιάσματα των λόφων από τα εργοστάσια να παράγουν τούβλα.
Το 22 ήταν κατάκοιτη
και η μεταπολίτευση την έβγαζε καθαρή με ταβορ και φωνές υπέρ του δικαίου
αλλά όχι υπήρχε και το βαμμένο με πράσινο χρώμα ρωσικο αυτοκινητο
και Ήλιο μούτζα,
να με μαθαίνει πως γίνετε η δουλειά,
στα πετρέλαια , ουίσκι, σκυλάδικο
και δίκαιο προσωπογραφία σε πλακακι της κουζίνας.
ΝΑ με χαρώ στους λόφους ,
σε απόγκρεμα μονοπατιών να ρισκάρεις με ένα μοιραίο λάθος ,
ισορροπία λοιπόν να κάνω των ακροβάτη ,
σε αδελφοφαγα ζεϊμπεκιά ,
να βγω έξω,
και μετρικά ισορροπημένα
και ανεξάρτητα τα μέλη του σώματος μου να χορεύουν ,
σα σπαστικό ,
νιώθοντας στους πόρους του δέρματος ένα κόσμο την φύση
και από εκεί στην φαντασία προστατευμένος
να μην έχω σχέση με το λογικό,
μια αεροβασία διάλο σταλμένη,
που κατοικούσαν ,νεράιδες ,μυθική θεοί και άγνωστοι
και η κριτική το διάλο σταλμένο στην κόλαση του πυρός.
Ηρθαν και οι επαναστάτες αργότερα,
να μας εξηγήσουν ότι άμα σκοτώσουμε,
στην τελική υπάρχει περίπτωση ένας να μείνει ζωντανός,
ραδιενεργός στην μνήμη των πεσόντων ,
σε μια κατεστραμμένη γη ,
για μιαν ελπίδα και ίσως άμα θέλετε για μια Ελένη γίναν όλα
η ένα μαχαμπαρατα όπως μαθεμε και αργότερα.
Το 22 μιλάει με Άγιους γίνετε διακανονισμός,
μια υπερήφανη κατάκοιτη μάνα με παιδιά ,
υπερήφανα που έχουν μια μάνα κατάκοιτη για 10 χρόνια και μιλάει με Άγιους
,να Την πάρει η ώρα της,
ήταν αρκετό πια ούτε φως λόγο καταρράκτη
και τα τούβλα αποκτήσαν σπίτι και οικογένεια,
ερωτοχτυπημένος αδιανόητα,
με χάρου χέρι ο έρωτας πιανόταν στο παρτέρι.
Ηρθαν τα δίκαια και μας χτυπούσαν την πόρτα μέρα νύχτα, τα παράθυρα ,τα εξώφυλλα
πρέπει να ταχθείτε στο στρατό ,
που εσείς θέλετε να διαλέξετε εδώ και τώρα χωρίς στιγμή,
το αβγό του φιδιού έσπασε το κέλυφος,
αυτά είναι τα νέα ,
που άκουγε η κατάκοιτη 22 ,
πολλά χρόνια πριν που ήταν με ένα τούβλο στην κατσαρόλα να βράζει
η από μαυραγορίτη γάιδαρου κρέας
για την μεταπολίτευση η για την κιθάρα του τσιγγάνου ,
που με ξέβρασε στην ίδια παραλία που είχαν καταχέσει προηγουμένως ,
αλλά δεν σταματάει εκεί,
ήρθαν και οι οπορτουνιστές εις όνομα της ελευθερίας
και το φίδι μεγάλωνε,
δεν πρέπει να μην αδικούμε ενώ αδικούμαστε ενδιάμεσης διχόνοιας ,
ας μιλήσουμε για τώρα και το αύριο τα παιδιά μας ισως……
κυκλικα περιστρέφομε διά του ερωτήματος της ύπαρξης μου,
μου επιτίθεντο με ετικέτες,
σε ένα λευκό σεντόνι μέσα σε ένα περιβόλι κατάχαμα στην γη
ΚΥΤΤΑΡΑ ΤΕΧΝΗΣ 